Domniemanie

jest to założenie prawdziwości danego faktu. Przyjmuje się, iż dany fakt istnieje tak długo jak nie zostanie obalony (nie zostanie przeprowadzony przeciwdowód). Mamy domniemania prawne i faktyczne.

[succsess_box]

Związanie sądu domniemaniami prawnymi przenosi ciężar dowodu na stronę, przeciw której przemawia domniemanie. Oznacza to, iż np. w okresie pierwszych 6 miesięcy od zakupu towaru to sprzedawca będzie musiał wykazać, że niezgodność towaru nie istniała już w chwili zakupu.

[/succsess_box]

 

Dowód zakupu

jest to po prostu potwierdzenie zawarcia umowy (np. w formie rachunku, paragonu, faktury). Dowód zakupu ułatwia złożenie u sprzedawcy reklamacji, gdyż jest dowodem zawarcia umowy z konkretnym sprzedawcą.

[warning_box]

Brak paragonu nie może być podstawą odrzucenia reklamacji, jeżeli potrafimy udowodnić fakt zawarcia umowy w inny sposób (np. potwierdzenie przelewu).

[/warning_box]

 

Gwarancja

jest czymś odrębnym od niezgodności towaru. Przede wszystkim ma charakter dobrowolny i przez to jej zakres również może być dowolny.

Udzielenie kupującemu gwarancji następuje bez odrębnej opłaty przez oświadczenie gwaranta, zamieszczone w dokumencie gwarancyjnym lub reklamie, odnoszących się do towaru konsumpcyjnego; określa ono obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy właściwość sprzedanego towaru nie odpowiada właściwości wskazanej w tym oświadczeniu. Nie uważa się za gwarancję oświadczenia, które nie kształtuje obowiązków gwaranta.
Sprzedawca udzielający gwarancji wydaje kupującemu wraz z towarem dokument gwarancyjny (brak takiego dokumentu nie pozbawia jednak konsumenta jego praw); powinien także sprawdzić zgodność znajdujących się na towarze oznaczeń z danymi zawartymi w dokumencie gwarancyjnym oraz stan plomb i innych umieszczonych na towarze zabezpieczeń.W dokumencie gwarancyjnym należy zamieścić podstawowe dane potrzebne do dochodzenia roszczeń z gwarancji. 

 

Konsument

za konsumenta uważa się osobę fizyczną (a nie np. spółkę) dokonującą czynności prawnej (np. zawarcie umowy sprzedaży) niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Drugą stroną umowy z konsumentem jest zawsze przedsiębiorca, a nie inny konsument.


Przedsiębiorca

zgodnie z definicją zawartą w kodeksie cywilnym przedsiębiorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1 kc, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

 

Prawa konsumenta

są to wszelkie przepisy prawne, które mają na celu kształtowanie korzystnej sytuacji prawnej konsumenta, jako słabszej strony umowy.

 

Reklamacja

jest pojęciem, którego nie odnajdziemy ani w kodeksie cywilnym ani w ustawie o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej. Tak naprawdę, potocznie rozumiana „reklamacja” jest zgłoszeniem konsumenta skierowanym do sprzedawcy o niezgodności towaru z umową wraz z odpowiednim roszczeniem (np. naprawy).

 

Sprzedaż konsumencka

jest to sprzedaż rzeczy ruchomej (nowej bądź używanej) konsumentowi przez przedsiębiorcę. Pojęcie to nie obejmuje sprzedaży energii elektrycznej, gazu i wody, chyba że są sprzedawane w ograniczonej ilości lub w określonej objętości.

 

Towar konsumpcyjny

to rzecz ruchoma (np. obuwie, telewizor, pralka) sprzedawana konsumentowi przez przedsiębiorcę.

 

Podstawa prawna:

Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.)

Ustawa o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego z dnia 27 lipca 2002 r. (Dz.U. Nr 141, poz. 1176 ze zm.)

 

Zobacz także:

Ważne terminy
Opinia rzeczoznawcy
Zwrot pieniędzy